“Ik ben door zes hele zware jaren gegaan, dit jaar kwamen die ten einde en nu is het tijd om te herstellen”, verklaarde de ‘Nothing Compares 2U’-zangeres. “Dit jaar ben ik iemand waar ik van hield verloren en dat heeft me zo geraakt dat ik korte tijd verslaafd was aan een andere drugs dan wiet. Aan wiet ben ik al 34 jaar verslaafd.”

O’Connor schrijft dat ze in haar jeugd trauma’s heeft opgedaan en veel geweld heeft meegemaakt. “Daarna ben ik meteen de muziek ingegaan. Ik heb nooit geleerd hoe je een normaal leven moet leiden.” Ze vraagt fans en haar zakelijke contacten om begrip, want “de muziekindustrie toont weinig medelijden met artiesten die iets moeten uitstellen vanwege psychische gezondheidsproblemen.”

Toch is de Ierse zangeres ervan overtuigd dat ze de juiste beslissing neemt. “Als dit het einde van mijn carrière betekent, dan is dat maar zo. Ik heb maar één leven en daar moet ik zuinig op zijn”, laat ze nog weten. “De behandeling begint volgende week, dus tot die tijd zal ik nog berichten delen. Meestal over wat een totale idioot Trump is, en hoe hij veel te dom is om niet slim te zijn. Ze kunnen net zo goed Poetin de macht geven over Amerika, aangezien hij het toch al vier jaar leiding geeft.”

Toch zijn de (mentale) problemen van de zangeres niet nieuw. “Ik leef in het diepste geheim met een fysiek verlammend trauma, als gevolg van een laag zelfbeeld”, schreef Sinead O’Connor onlangs nog op Twitter. “De laatste tijd eet ik niet meer, omdat ik zoveel last heb van agorafobie (pleinvrees, red.) dat ik niet naar de winkels kan. En ik ben uitgehongerd.” Ze vervolgde: “Op dit moment woon ik op een erg afgelegen plek, dus afhaalmaaltijden of boodschappen laten bezorgen zijn geen optie. Daarom vraag ik alleen maar of iemand maaltijddiensten kent voor mensen met mentale gezondheidsproblemen, wiens vermogen om voor zichzelf te zorgen, is verminderd.”

Verontrustende berichten, zeker omdat Sinead in het verleden al over mentale problemen gesproken heeft, en over zelfmoord. Maar in februari verzekerde de zangeres in een interview merkwaardig genoeg dat het opnieuw prima met haar ging. “Ik lijd niet langer. Dat is allemaal verleden tijd, dankzij God”, klonk het toen. “Op dat moment was ik erg eenzaam en wilde ik publiek hulp zoeken. Maar er was ook veel wanhoop: ik was aan het doodgaan, dus ik was op zoek naar eender wat me levend kon houden. Als ik geen contact had gezocht, was ik gestorven. Ik was zo eenzaam, zoals zoveel mensen met een gelijkaardige situatie weten.”