Alice Cooper is het alter ego van Vincent Furnier. De naam 'Alice Cooper' vormde aanvankelijk ook de naam van Furnier's band. Furnier begon na het uiteenvallen van de band aan een succesvolle solocarrière.

Vincent Furnier, van Franse afkomst (geboren in Detroit maar in Arizona opgegroeid) en zwaar beïnvloed door de Yardbirds en de Beatles, vormde een aantal bands in de jaren '60, waaronder Earwigs, The Spiders, en Nazz. Furnier, die vernam dat Todd Rundgren ook met gelijkgenoemde band werkte, wijzigde de naam van de band in 'Alice Cooper'. De band bestond uit de gitaristen Michael Bruce en Glen Buxton, bassist Dennis Dunaway en drummer Neal Smith. Na in 1968 verhuisd te zijn naar Californië, werd de band ontdekt door manager Shep Gordon, die een auditie regelde bij Frank Zappa. De band tekende een contract met het label van Zappa, Straight Records en bracht twee albums uit: "Pretties For You"(1969) en "Easy Action"(1969, uitgebracht in 1970). Deze twee platen werden in 1973 opnieuw uitgebracht onder de titel "Schooldays". "Pretties For you" straalde inderdaad nog de sfeer van een schoolbandje uit, maar met de gitaarpartijen van Bruce en de duistere en humoristische onzingedichten van Cooper ontwikkelde de band zich snel. "Easy Action" werd ondanks problemen met producer David Briggs als een meesterwerk ontvangen. Niettemin bleef commercieel succes uit. De band vertrok daarop naar Detroit. Bob Ezrin werd de nieuwe producer en via "Love it to death"(1971) had de band met het album "Killer"(1971) - inmiddels een klassieker - zijn definitieve vorm gevonden. Met grote hits als "I'm eighteen", "School's out" en "Elected" was de naam Alice Cooper binnen enkele jaren gevestigd.

Met het succesvolle album "Billion Dollar Babies"(1973) - nummer 1 in zowel Amerika als Engeland - werd Alice Cooper zelfs even de grootste rockband ter wereld.

Een voorliefde voor theater en musical klonk al vanaf het begin door in tekst en muziek. Geciteerd werd o.a. uit de West Side Story en The Sound of Music. Deze voorliefde kwam ook naar voren in de theatrale optredens. De band introduceerde zo het muziektheater in de hardrock. Eind jaren zestig trad Alice Cooper op in "drag". Alice is voor de hoes van "Pretties for you" gefotografeerd in een glitterjurkje, waarmee de Amerikaanse glamrock werd ingeluid. Andere bekende exponenten van de Amerikaanse glamrock waren Lou Reed, Iggy and the Stooges, The New York Dolls, Kiss en Jobriath. Op het hoogtepunt van de glamrock, begin jaren 70, werd dit vervangen door een horrorshow waarmee Amerika een spiegel werd voorgehouden. Alice eindigde dan ook meestal op een elektrische stoel of aan de galg. Hiermee creëerde de band wederom een nieuw genre: shock rock. In de beginjaren van de band ontstond de mythe dat Cooper op het toneel een levende kip de kop had afgebeten. Frank Zappa zag er een goede publiciteitsstunt in en adviseerde om het verhaal niet te ontkennen. Het werd voorpaginanieuws en Alice Cooper had meteen naamsbekendheid.

De band viel in 1974 uit elkaar vanwege onenigheid rond muziekrechten. Sindsdien werkt Furnier solo gaat als Alice Cooper door het leven. Dick Wagner van de Hollywood Vampires, die ook met Lou Reed en Peter Gabriel werkte werd zijn vaste gitarist en Tony Levin vinden we terug als bassist. Cooper scoorde in Amerika meteen een enorme hit met "Only women bleed". Dit nummer is later vele malen gecoverd, o.a. door Julie Covington - die er mee scoorde in Engeland -, Elkie Brooks, Favorite Angel en Guns and Roses. Alice Cooper werd daarna door een breder publiek geaccepteerd: hij werd gevraagd op te treden in de Muppet Show. Bob Dylan verklaarde in een interview dat Cooper een onderschatte songwriter was en John Lydon (Johnny Rotten van de Sex Pistols) noemde "Killer" het beste rock album uit de geschiedenis. Meer hits volgden met als hoogtepunt "How you gonna see me now", waarvan de tekst samen met Bernie Taupin werd geschreven.

Tussen 1979 en 1983 sloeg Cooper een andere weg in. Het bombastische en theatrale werd verlaten en hij concentreerde zich meer op het schrijven van songs met cabareteske, humoristische teksten. In 1986 was hij weer terug met een shock rock act. Alice Cooper was intussen een cultfiguur geworden en de sterren stonden in de rij om op zijn albums te verschijnen, zoals Steven Tyler, Jon Bon Jovi en Richie Sambora op het album "Trash"(1989); Slash, Joe Satriani, Steve Vai en Ozzy Osbourne op het album "Hey Stoopid"(1991). In 1989 leidde de comeback tot een nieuwe wereldhit: "Poison", enkele jaren later gevolgd door "Hey Stoopid" en "Lost in America".

Na 1994 werd het een tijdje stil en leek Alice Cooper met pensioen te zijn. In 2000 volgde een combeack en een nieuwe bloeiperiode volgde met als voorlopig hoogtepunt de cd "The Eyes of Alice Cooper"(2003), een van de beste platen uit zijn carrière, waarin hij is teruggekeerd naar zijn roots: de garage-rock. Opvolger "Dirty Diamonds"(2005) lijkt heimwee uit te stralen naar de beginperiode. Dat komt naast de teksten vooral tot uiting in het veelvuldig citeren van riffjes en melodielijnen die ons terugvoeren naar de dagen van Black Sabbath en Ziggy Stardust.